25 april 2016, Nowy Łupków, Koniec Świata
We zijn inmiddels een week onderweg en daarmee al eerder dan gedacht aan het einde van de wereld aangekomen, in „Koniec Świata“. Dat is een kleine berghut in het zuid-oostelijkste puntje van Polen op een paar kilometer van de Slowaakse grens. Elektriciteit of stromend water vinden we er niet, wél bevers in een riviertje vlakbij en een ongelooflijk mooie omgeving.
Water halen we met een emmertje uit een put, wat we op een houtfornuis kunnen opwarmen. Vanmorgen werden we wakker en had het gesneeuwd. Vrij verrassend, want nog geen twee dagen geleden liepen we in een t-shirt rond. We brengen veel tijd door in de hut en vinden hier de tijd om de indrukken van de laatste week te verwerken. In korte tijd hebben we al veel bijzondere mensen ontmoet.
Woitek, die ons naar Wroclaw reed en zijn zoon op indringende wijze instrueerde ons op het juiste adres af te zetten. Twee meisjes, op weg naar een yoga-retreat in de omgeving van Krakow, in een veel te klein autootje voor onze veel te grote rugzakken. Lydia, die ons als gevolg van een wegblokkade door de mooiste bergweggetjes naar Krosno reed. Tomek, de burgermeester van Załuż, die ons op een pizza trakteerde in de pizzeria van zijn neef in Zagórz. Een koelkastbezorger, die ons meenam naar Nowy Łupków, om vervolgens samen een koelkast naar binnen te dragen.
De tweede oudere dames die op het koelkast-adres woonden, probeerden ons er nog van te weerhouden naar het “einde van de wereld” te reizen, en in plaats daarvan liever in het dorp te blijven. Ondertussen probeerden twee giechelende teenager-meisjes een Engelse vertaling op hun smartphones te maken, van datgene wat ze ons in het Pools probeerden te vertellen. De internetverbinding bleek niet toereikend, waardoor de oudere dames onverstaanbaar verder jammerden. We probeerden ze aan te geven, dat we “Koniec Świata” eerst gingen bekijken en als het daadwerkelijk een “hotel drogi” zou zijn, we onmiddelijk rechtsomkeert zouden maken en in het dorp zouden blijven. Zo gingen we op pad en sindsdien genieten we hier van de rust, die alleen zo nu en dan verstoord wordt door een mengeling van ijsbeer en kalf, wat ons voortdurend voor de voeten loopt. Op een uitstekend zelfgestookt kopstootje na, zijn ons bovendien nog geen drugs aangeboden.
