21 april 2016, Krakow, Polen
Liften. Best spannend, vooral als je hoort van “die verhalen”. Want gevaarlijk. Al komen in de verhalen die we zelf gehoord hebben verrassend weinig pistolen en pikhouwelen voor.
Het weerhield twee middelbare en vooral zorgzame dames uit het Duitse Meppen er niet van ons direct te waarschuwen dat er niemand voor ons zou stoppen. Want angst. Waarschijnlijk iets met pikhouwelen of pistolen. Dat beide dames voor ons stopten en ons meegenomen hadden, zouden ze in onze richting zijn gereden, leek ons in ieder geval een prima eerste resultaat.
En dat er vervolgens iedere 10 tot 15 minuten opnieuw iemand stopte, bevestigde ons vertrouwen. Het bevestigde na dik een uur bovendien dat we misschien niet op de beste plek stonden.
Dan maar met twee vingers gekruisd en een duim omhoog richting Kraftfahrstrasse. Zo eentje waar je zelfs in Duitsland maar 100 mag, al denkt niet iedere Duitser daar net zo over. Lang verhaal kort: in 20 seconden was het raak en van daaruit was iedere volgende lift snel gefixt.
Het thema angst bleef, al bleef die angst vooral in de hoofden van anderen bestaan. Dan toch liever de Kosovarische filosoof die ons een lift later met zijn vurige betoog en zijn “waar een wil is, is een weg” ons eerste reismotto bezorgde. Zo zijn het vooral die spontane ontmoetingen tijdens het reizen waarvan we hopen dat ze een blijvend positieve herinnering zullen zijn.
Niet alleen bij het liften, maar vooral ook via couchsurfing, wat een leuke manier is om mensen te ontmoeten én natuurlijk om een slaapplek te regelen.
Ons eerste onderkomen kwam voort uit een last-minute-aanvraag op onze dag van vertrek vanuit Berlijn. Zo’n laatste dingetje dat we nog wel even zouden doen, maar er bij in was geschoten. Toch bleken Waldemar, Anna-Lena, Mathilda en hun 3 huisgenoten spontaan bereid ons in hun knusse studentenwoning onder te brengen.
Zo kwam het dat we, enigzins oververmoeid met de overblijfselen van onze kater de avond ervoor, in een spelletjesavond pantomime belandden (of eigenlijk spelletjesnacht, want het werd gezellig laat). Mochten we over een paar maanden aan een Rus of Chinees willen uitleggen wat een “Optimierungsprozess” is, dan komen we met enkel handen en voeten alvast een heel eind in de juiste richting.
De volgende dag ging het vanuit Cottbus alweer verder richting Polen. Eerst met een Mormoons echtpaar, daarna met de vriendelijke Woitek die met niet meer dan een lichte aansporing van onze kant gaandeweg steeds makkelijker Duits wist te spreken en ons zodoende onze eerste indrukken van Polen wist te geven.
Liften in Polen blijkt erg goed te werken. Zelfs diegenen die ons niet mee kunnen nemen geven dat veelal vriendelijk vanachter de voorruit aan met uiteenlopende handgebaren. Wat iedereen overigens intuïtief op dezelfde manier uitbeeldt is een teken met één vinger omlaag, wat zoveel betekent dat ze in of rond dezelfde plaats blijven.
Zo hadden onze eerste indrukken van Polen niet beter uit kunnen vallen, met onze supervriendelijke hosts via couchsurfing voorop. In Wroclaw werden we verwelkomd door Kajetan en Agnesjka, die ons bovendien een paar goede tips voor het liften wisten te geven. Je moet vooral uitkijken voor Turkse vrachtwagenchauffeurs, die nemen graag lifters mee en hebben bovendien de gezelligste en meest huiselijke cabines! In Krakow nam Justyna ons mee op touw door de natuur rond de stad en naar het kleinste barretje in de stad. Acht krukken, één barretje, vier Zlotty voor een bier (minder dan een euro) én broodjes haring. We hadden ons geen betere manier kunnen wensen om Justyna en Krakow te leren kennen.
